Eerste week coschap Himalaya Eye Hospital

Hoi allemaal!

Weer een nieuwe update. De eerste week coschap is alweer achter de rug. De tijd gaat toch weer snel. Na deze week ben ik ook over de helft van mijn totale reis. Ik ben nu 6 weken in Nepal en nog 5,5 week te gaan!
De dag na mijn vorige update ben ik gaan paragliden. Na al veel mensen in de lucht te hebben zien hangen, was het dan ook eindelijk mijn beurtt :)
s Ochtends vroeg was het heel helder weer en kon ik vanaf pokhara alle bergen zien, maar in de loop van de ochtend begon het te betrekken en verdwenen de bergen achter de wolken. Frustrerend! Omdat ik voor een langere vlucht had gekozen kon ik pas vanaf 11 uur vliegen omdat er anders onvoldoende thermiek is om zo lang in de lucht te blijven. Samen met een grote groep chinezen gingen we met een busje naar sarangkot waar de vertrekplaats is voor de vluchten. Ik was blij dat ik het busje uitkon want de bus schreeuwende chinezen begon toch een beetje te irriteren op het eind. Vervolgens kregen we wat korte instructies en werd je in je pak en helm gerezen. Zodra de parachute wordt vastgemaakt en op wordt getild merk je ineens een enorme liftkracht en dan is het commando rennen! Dus begon ik te rennen en omdat de plaats naar beneden afloopt ga je dan op een begeven moment vanzelf de lucht in! Dat was wel een heel vet gevoel! De himalaya zelf waren verstopt achter de bergen maar de hele vallei en pokhara zelf was ook al voldoende uitzicht. En alleen het gliden zelf was al de moeite waard geweest. Na ruim 50 minuten stond ik weer op de grond. Gelukkig niet misselijk want dat blijkt nog wel regelmatig voor te komen. En weer een ervaring rijker!
In de middag wilde ik weer terug naar sarangkot om daar een nacht te blijven en de zonsopgang te zien. Het was al te laat om alles nog te lopen dus uiteindelijk heb ik een deel gelopen en een deel met de taxi gedaan. Eenmaal aangekomen moest ik nog een een stuk klimmen richting uitzichtpunt waar alle hotels liggen. Uiteindelijk in een heel schattig guesthouse beland, waar ik de enige gast was. De mensen waren heel aardig dus ik heb ook een lange tijd gepraat met de gastvrouw over nepal. Wel leuk om zo meer over het land te leren! De bergen waren die avond niet te zien want er was een enorme wolkbreuk met regen en onweer, dus geen zonsondergang dit keer.
De volgende dag ging de wekker al vroeg voor de zonsopgang. Toen ik mijn deur opendeed keek ik recht de himalaya in. Alle wolken waren verdwenen en door de regen de avond ervoor was het uitzicht superhelder. Vervolgens het dakterras opgegaan waar de zon langzaam opkwam en zo beetje bij beetje de himalaya voor een steeds groter deel verlichte. Een magische gezicht. Later in de ochtend nog naar het echte uitzicht geklommen, vanwaar je nog net iets verder kon kijken. Heel toevallig kwam ik daar een vriendin van de yogacursus tegen dus samen van het uitzicht genoten en een fotoshoot gehouden wat wel hele mooie plaatjes heeft opgeleverd. Aan het eind van de ochtend met pijn in het hart afscheid genomen van het uitzicht en terug naar beneden gelopen. Het vinden van de weg was soms nog wel een uitdaging maar boven verwachting bleek ik toch op de goede plek uit te komen. Dus dat viel weer mee. De dag erna ben ik in de ochtend nog met een bootje naar een Hindutempel geweest die in Fewalake ligt. In de middag spullen gepakt en met de taxi naar het guesthouse van het ziekenhuis gegaan. Het ziekenhuis zelf die dag was gesloten maar de bewaking liet me wel naar binnen, na iemand gebeld te hebben. Het ziekenhuis ligt op een hele mooie locatie. Heel ruim opgezet en een groot complex met allemaal huizen, want veel van de werknemers wonen er zelf ook. Bij helder zicht heb je uitzicht op de himalaya dus niet verkeerd. Toch twijfelde ik een beetje toen ik bij het guesthouse zat of het wel een goede keus was. Het zit toch wel behoorlijk afgelegen en de weg ernaartoe had savonds geen verlichting. Het idee om in een compound te wonen gaf me verdet een beetje een benauwend gevoel. Ik was wel niet de enige want er was nog een engelse student en een schrijfster maar zij zouden begin volgende week weggaan.
Op zondag begon ik dan echt met mijn coschap en stond ik 8 uur op de stoep. Uiteindelijk bleek degene waar ik mij bij moest melden pas om 9 uur te beginnen dus ik kon weer terug naar mijn guesthouse. Narayan, de contactpersoon, bleek wel heel aardig te zijn en hij stelde me aan iemand voor die vervolgens mij een rondleiding gaf en aan alle werknemers voorstelde. Het ziekenhuis is maar klein dus wel overzichtelijk! Voor die dag werd ik in de visuskamer geplaatst maar dat was niet zo heel boeiend. De assistent sprak niet echt goed engels, dus die kon niet zo veel uitleggen. Verder liepen er heel veel studenten rond, mn in opleiding voor opthalmic assistant. Opvallend is dat de meisjes superverlegen zijn en niks durven te zeggen en de jongens heel geïnteresseerd en proberen vanalles te vragen (en je soms behoorlijk kunnen aanstaren). Af en toe voelde ik me daar toch wat ongemakelijk bij. Verder is het bizar wat een stroom aan patienten worden verwerkt op een dag. Met 20 gelijk worden ze binnen geroepen en vervolgens een voor een afgewerkt. Privacy is er dan ook zeker niet. Verder komt er ook vanalles voorbij, van vrij westerse nepalezen tot mensen uit kleine bergdorpjes die geen idee hebben wat hun overkomt. Op 1 dag zijn er 300 tot 400 patienten dus de turnover is verbazingwekkend groot! Rond 2 uur was de ochtendshift afgelopen en was er pauze. Officieel is het ziekenhuis geopend tot 4 uur maar alle patiënten komen eigelijk al in de ochtend, dus na de lunchpauze zijn er al bijna geen patienten meer. De middagshift wordt door studenten dan ook vaak geskipt. Er wordt ook niet zozeer van je verwacht dat je er dan bent. Al verwachten ze in het algemeen ook niet heel veel van je heb ik het idee.
Op maandag ben ik in het begin van de ochtend naar een screeningkamer geweest, waar de assistent beter Engels sprak. Daarna naar de minor OT waar ze kleine ingrepen doen. Dat was ook wel interessant. Op dinsdag en woensdag ben ik bij de artsen gaan zitten. Ook hier is het voornamelijk observeren wat zij doen. Het is ook moeilijk om je eigen patiënten te zien als je de taal niet spreekt. De artsen spreken wel goed engels, maar soms wel met een zwaar nepalees accent ;) Ze zijn verder ook bereid om uit te leggen wat ze zien, waarna je zelf door de spleetlamp of fundoscoop kunt kijken. Dus zo leer je toch nog wel wat. Op dinsdag ben ik in de middag ook terugverhuisd naar Lakeside. De Engelse student was klaar met het coschap dus dan zou ik als enige in het guesthouse overblijven. De rest van de week dacht ik de enige internationale student te zijn, maar op woensdag kwam er ook alweer een meisje uit Leiden. Op donderdag zijn we samen naar een screeningcamp geweest. Dat was echt heel leuk om te doen. Met een paar werknemers ga je dan met de jeep naar een afgelegen bergdorpje, waar iedereen wordt gescreend en patienten met gevorderd catarract of evt andere operatie indicatie eind van de middag mee terug worden genomen naar het ziekenhuis en de volgende dag gratis worden geopereerd. De mensen daar hebben niet vaak blanken gezien dus we werden uitermate beleefd begroet met namaskahr (de beleefde variant van namastee) Bij het openingspraatje werden we ook verwelkomd en kregen we applaus. Dat maak je meestal toch niet mee op een gemiddelde werkdag! Tijdens de dag zelf konden we nog wat helpen met bloeddruk meten. In het begin was dit alleen op indicatie, maar op een begeven moment wilde iedereen een bloeddruk laten meten door de 'blanke' dokter. Dus kregen we het druk, maar we konden gelukkig wel een beetje afwisselen. Uiteindelijk hebben we 7 patienten mee teruggenomen. Om half 10 waren we pas weer terug bij het ziekenhuis, dus het was wel een lange dag want om 7 uur waren we al vertrokken. Maar het was wel een hele ervaring om eens mee te kunnen maken. Op vrijdag ben ik naar de major OT gegaan om onder andere de catarract operaties te zien van de patienten van de screening de dag ervoor. Het gaat er toch wel heel anders aan toe dan in Nederland. Alle apparatuur is een stuk ouder en alles gaat toch wel even wat minder steriel. Ook hier een snelle turnover. Als de ene patiënt klaar is, ligt de andere al op een tweede tafel en kan de arts gelijk weer door met opereren. Lijkt me best vermoeiend. Die middag ook nog wat sightseeing gedaan met Chiara en zijn we naar een waterval geweest en een andere grot met dit keer wel een normale uitgang ;)
Zaterdag met Chiara en 2 vriendinnen van de yogaretreat voor de tweede keer een kookworkshop gedaan. Dal bhat, aardappelcurry, puri en momo's gemaakt. Dus nog meer inspiratie opgedaan voor als ik weer thuis ben!
Gisteren hadden we een extra vrije dag (de werkweek begint hier normaal gesproken al op zondag) want er was Holi, het kleurenfestival. De dag ervoor had ik nog even wat goedkope kleding ingeslagen (want ik hoorde al dat de verf hier niet volledig uitwasbaar is) en wat kleurenpoeder. De andere 3 Nederlanse studenten, die vandaag zijn begonnen, waren ook in Pokhara aangekomen. Dus we gingen met zn vijven op pad. Zodra je de straat opging werd je gelijk aan alle kanten ingesmeerd, dus snel zat je al helemaal onder. Nepalese mannen maakten soms wel een beetje misbruik van de situatie en dan kreeg je er nog een stevige knuffel achteraan. Maar er hing overal wel een hele leuke en gezellige sfeer, dus leuk om dat een keer mee te maken. In de avond zelf werd ik helaas ziek, of wat slechts gegeten of toch door de verf ( wat blijkbaar ook wel eens schijnt voor te komen met de chemicaliën die erin zitten. Vanochtend ben ik wel naar het ziekenhuis gegaan, maar eenmaal aangekomen voelde ik me steeds beroerder dus ik ben toch maar weer terug naar huis gegaan. Balen, maar hopelijk is het snel weer over! Vanmiddag ben ik wel nog (alweer) naar een ander guesthouse verhuisd, waar de andere studenten ook zitten. Dat zag er toch even wat leuker uit en ze hebben een hele fijne tuin, wat wel lekker is voor na coschap! Verder maar rustig aan, zodat ik me hopelijk morgen weer beter voel en weer gewoon naar coschap kan.

Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes Moniek