Einde coschap en tweede trek!

Hoi allemaal!
De laatste update is alweer drie weken geleden, dus tijd voor een nieuwe! Inmiddels heb ik alweer even geleden het coschap afgerond ben ik weer terug van een tweede trek in de Annapurna. Dus nu heb ik nog maar een kleine 2 weken over. Het einde komt al in zicht!
Het coschap is voor mijn gevoel ook heel snel gegaan. Ik heb het wel echt naar mijn zin gehad dus zeker geen spijt dat ik naar nepal ben gegaan. Heel veel zelfstandig heb ik niet kunnen doen, maar ik heb wel heel veel ziektebeelden voorbij zien komen, waarvan ook veel in een verder gevorderd stadium. En ik heb ook veel kunnen oefenen met een spleetlamp en fundoscopie.
Zoals ik eindigde met mijn vorige blog was ik na Holi ziek geworden. Dit hield helaas iets langer aan dan verwacht, dus die week zelf heb ik in de middag na coschap wat minder gedaan dan anders. Die woensdag zijn we nog wel naar een Tibetaans vluchtelingenkamp geweest, wat tegenwoordig eigelijk wel gewoon meer een dorp is. Maar wel leuk om te zien. Van daaruit hebben we ook een wandeling gemaakt waarbij je echt weer meer in het plattelanddeel van nepal komt dus heel mooi en wel even fijn om zo aan het toeristische Lakeside te ontsnappen. Die avond was ik iets te enthousiast met eten dus die nacht ging het weer mis en was ik weer terug bij af. Dat was even een baalmomentje! Die week ben ik uiteindelijk dus ook niet meegegaan op screeningcamp want dat was een beetje een te lange dag. Vanaf zondag voelde ik me weer beter dus dat was wel heel fijn, maar heb het eten wel heel langzaam weer opgebouwd om niet twee keer dezelfde fout te maken. Met mijn laatste week coschap drie dagen op Major OT gestaan, dus die staaroperaties kan ik nu wel dromen en twee dagen meegelopen met de arts. Omdat we nu met 5 studenten zijn, moeten we het proberen wat af te wisselen. Bij de arts meelopen is wel het leukste maar er zijn er maar 2 of 3 op een dag. Maar het is wel heel gezellig met zijn vijfen! Het ontbijt werd ook steeds uitgebreider, waardoor we ook steeds later arriveerden. Officieel zouden we om 9 uur moeten beginnen, maar de artsen zelf beginnen ook pas rond half 10/10 uur dus dan wordt je zelf ook wel wat lakser. Ik ga die begintijden echt missen in Nederland! Er was deze week geen screeningcamp meer helaas, dus daar heb ik uiteindelijk maar 1 van kunnen doen.
Verder die week in de middag ook weer meer gedaan, want meestal waren we rond 2 uur/ half 3 alweer klaar (inclusief een zeer uitgebreide lunchpauze). Dus het echte aantal uren van een 'werkdag' stelde niet zoveel voor! Maar het leek niemand echt heel veel uit te maken en als je dan toch in een ander land bent moet je er ook wat van zien natuurlijk. Zondag heb ik na coschap een heel stuk gewandeld langs het meer door allemaal kleine dorpjes. Wel lekker om weer even sportief bezig te zijn. Verder zijn we de rest van de week nog een keer naar het International Mountain Museum geweest met allemaal informatie over de Himalaya en waar ik nog een nepberg heb beklommen, weer als oefening voor de trek ;) Een andere dag zijn we nog naar een ander meer gefietst, zo'n 15 km verderop dus dat was nog een flinke tocht. Maar wel de moeite waard! Op vrijdag zijn we in de middag na coschap naar Sarangkot gelopen, een uitzichtpunt over de Himalaya. Ik was hier wel al een keer eerder geweest maar vond het prima om het nog een keer te doen want het is wel de moeite waard. Het was nog een flinke steile klim maar eenmaal bovenaan wordt je wel beloond met uitzicht over pokhara en het meer. Vooral savonds leuk om te zien met alle lichtjes in het donker. De volgende ochtend weer vroeg opgestaan om de zonsopgang boven de Himalaya te zien. Het was iets bewolkter dan de vorige keer maar het blijft mooi om te zien! De andere twee gingen die middag met de paraglide naar beneden maar een tweede keer was voor mij helaas een beetje te duur. Dus ik heb foto's gemaakt en ben daarna naar beneden gelopen wat ook nog best een uitdaging was in de hitte. Op zondag moesten we nog wat voorbereidingen treffen voor de trek zoals alle permits regelen en spullen huren. Twee andere Nederlanse meisjes, die we in het guesthouse hadden ontmoet hadden ook dezelfde plannen voor de trek dus die wilden ook wel mee. Dus toen waren we met vijf!
Op maandagmiddag vertrokken we met de bus naar Nayapul, het startpunt van de trek, want Chiara en Wobke moesten nog coschap lopen die ochtend. Vanaf Nayapul besloten we nog een jeep te pakken naar een plaatsje wat verderop om zo wat looptijd te besparen, aangezien we een vrij strakke planning hadden ;) Het was weer een spannende jeeprit met ons vijven in de achterbak samen met al onze backpacks. Dus dat zat lekker vol. De hellingen waren lekker stijl dus soms stopte de jeep even, reed wat achteruit, gaf gas en kwam zo dan weer net aan de helling op. Voor een helling leek het de chauffeur ook wel een geschikt moment om aan ons de gunst te vragen of wij voor een goede prijs in het guesthouse wilde gaan slapen van een van de andere passagiers. Wij vroegen ons een beetje af waarom dat juist nu het goede moment was om dat te vragen maar zijn er uiteindelijk wel mee ingestemd. Bij Thikedungha werden we dus afgezet en het guesthouse bleek gelukkig heel gezellig te zijn. 's Avonds bij het eten lieten we ons verleiden door een lokale wijn maar die bleek uiteindelijk echt niet te drinken te zijn, dus dat ook weer snel afgeleerd. De volgende dag was een pittige dag en moesten we 1,3 km klimmen naar Ghorepani op 2800 m. Het was heel warm in de brandende zon, dus dat maakte het wel extra zwaar. Het tempo van ons en de andere twee meiden bleek wel wat te verschillen dus uiteindelijk zijn we wel opgesplitst. De volgende ochtend ging de wekker al om half 5 om die ochtend naar het uitzichtpunt Poonhill op 3200 m om de zonsopgang te zien. De klim was behoorlijk stijl en op een begeven moment begon de zon al op te komen dus moesten we haast maken. Eenmaal boven aangekomen was het superdruk met allerlei toeristen, maar het uitzicht was ook wel echt adembenemend. Het was heel helder weer dus we hadden supergoed zicht op alle bergtoppen. Daar dus wel even gebleven om te genieten van het uitzicht, waarbij het steeds rustiger werd want alle chinezen en japanners moesten weer snel naar beneden. Daarna ontbeten en weer vertrokken voor onze verdere loop die dag. Eerst moesten we nog een flinke pas oversteken, dus dat was ook weer even goed klimmen. Maar de omgeving was wel heel mooi door de bossen met rhododendrons en bergen in de verte. Daarna was het allemaal weer heel veel bergafwaarts, met wel veel afwisseling van de omgeving. De weg is over het algemeen goed aangegeven en anders konden we het altijd vragen aan andere gidsen of bewoners, want iedereen was heel behulpzaam. Ook waren ze allemaal verbaasd dat we geen gids of drager bij ons hadden, dus ze noemden ons allemaal 'the three sisters', wat ook een trekkerscompany is in pokhara met alleen vrouwelijke gidsen en dragers. Dus dat was wel grappig. Na 5 uur lopen waren we die dag op onze eindbestemming Tadapani. De volgende dag was ook 5 uur lopen naar de hotsprings in Jinudhanda. Deze lag niet op de normale route dus die dag duidelijke minder toeristen tegengekomen en op een begeven moment ook van het grote pad afgelopen via allemaal achtertuinen, maar we kwamen gelukkig wel goed uit! Rond de middag die dag leek er nog een enorme wolkbreuk aan te komen met onweer in de verte, maar uiteindelijkwaaide die gelukkig over! Zoiezo verbazingwekkend hoe het weer in de bergen van het een op andere moment compleet kan omslaan. Rond half 4 waren we die dag op onze eindbestemming en van daaruit moesten we nog een klein stukje afdalen naar de rivier waar 3 hotsprings waren. We moesten ons er even toezetten tot die extra inspanning (en moed ineten met snickers, echt goed trekkersvoedsel;) ) maar het bad was zeker de moeite waard. Heerlijk warm en een weldaad voor de spieren, die ondertussen ook steeds meer pijn begonnen te doen. Ook was het uberhaupt voor mij de eerste soort van douche van de trekking, dus dat was ook wel lekker. Die avond moest ik nog de knoop doorhakken of ik zelf in mijn eentje nog verder wilde naar de annapurna basecamp of de volgende dag mee terugging met de rest. Ik had even bij anderen geinformeerd die teruggekomen waren van die trek en zij gaven allemaal aan dat zij het zelf niet in hun eentje zouden doen, ook omdat er de laatste tijd veel sneeuwverschuivingen waren. Dat zag ik toch ook niet helemaal zitten, dus besloten toch mee teruggaan met de rest. Mijn benen waren ondertussen ook al wel aardig vemoeid van de afgelopen dagen. De volgende dag zijn we dus naar Gandruk gelopen, nog een van de grotere traditionele Gurung dorpen vanwaar je ook een heel mooi uitzicht hebt. Ook die dag was heel helder dus we hadden geluk! Verder zijn we daar nog in een museum geweest, wat maar uit een kamer bestond dus niet heel veel voorstelde. Maar het had wel iets aandoenlijks. Daarna zijn we nog een paar dorpjes verder gelopen om de volgende dag op tijd terug te zijn. Uiteindelijk in een heel lokaal guesthouse beland, waar volgens mij al een tijdje geen toeristen meer waren geweest. Maar het waren wel hele aardige mensen en de goedkoopste kamer tot dan toe van de trek. Zaterdag was onze laatste dag en moesten we nog twee uur lopen naar Nayapul, het startpunt van de trek. Vandaar een taxi teruggepakt en waren we rond de middag weer in pokhara terug. We zijn daarna gelijk weer naar ons favoriete lunchtentje gegaan om weer eens wat anders te eten dan rijst en noedels. Gisteren en vandaag dus ook vooral rustig aangedaan en met name veel gezeten bij lekkere eettentjes ;) Gistermiddag nog wel een bootje gehuurd en vanochtend een yogales gevolgd, maar voorderest veel geluierd:) Morgen ga ik samen met Wobke voor twee dagen raften en de derde dag canyoning, waarbij we 's avonds gaan kamperen op stranden langs de rivier. Veel zin in en ben ook wel benieuwd hoe eng het gaat zijn. We hebben expres geen al te heftige rivier gekozen, omdat we het allebei nooit hebben gedaan :) Ook de canyoning, waarbij je bij een waterval gaat abseilen, klimmen en gliden zag er wel heel vet uit. Maar ook wel een beetje eng, maar we hebben steun aan elkaar. Daarna gaat Wobke door naar Chitwan en ikzelf naar Bandipur, een plaatsje tussen Pokhara en Kathmandu om zo langzaam aan weer terug te gaan naar Kathmandu. Het is ook nog Nepalees nieuwjaar binnenkort, dus ook daar nog even over nadenken waar ik dan wil zijn. De tijd gaat nu wel echt heel snel op het eind! Wel heel jammer dat het bijna is afgelopen, maar ook wel weer leuk om straks weer iedereen te zien. Ik denk wel dat ik straks weer echt moet wennen aan de platheid van Nederland. Maar misschien niet eens zo erg want onze eigen eindconclusie van de trek was dat vlak lopen nog steeds het fijnste is ;)
De volgende blog zal hopelijk weer wat minder lang op zich laten wachten!

Groetjes Moniek